Vandaag moet het toch lukken

Woensdag 6 juni, ik hoop vandaag over de Iraanse grens te rijden. Ik vertrek vanuit Kapan en na 10 minuten gaat het bijna mis. Het is stijl en onoverzichtelijk. De weg slingert erg door de bergen en opeens komt er een tegenligger recht op me af. Ik zie hem wel maar hij mij blijkbaar niet. Hij rijdt gewoon door en net voordat hij bij me is besef ik dat hij niet van plan is terug te keren naar zijn eigen weghelft. Ik kan dan op het nippertje links om hem heen en hem ontwijken. Pff dat ging maar net goed. Ik ben wakker. De rit gaat verder prima met mooie uitzichten en besneeuwde bergtoppen. Net voor de grens nog even getankt en ik krijg van de pompbediende  een bijbel of de koran mee, het is in het Arabisch dus kan het niet lezen. Ik heb het aangenomen en de man vriendelijke bedankt. Hij zal gedacht hebben dat ik het nodig had.

Eindelijk kom ik bij de Armeense Iraanse grens aan. Nou dat valt tegen. Het is een oud schuurtje waarin een bureautje staat waar de douanebeambte achter zit. Hij vraagt me van alles maar ik kan hem dus niet zo goed verstaan en ik kan er geen wijs uit. Opeens herinner ik me het papier dat ik bij binnenkomst in Armenië gekregen heb. Daar staan een aantal stempels op. Ik gaf dit aan de man. Hij begon driftig alles te noteren in zijn boek en nadat hij klaar was mocht ik door naar de volgende halte. Daar moet ik mijn paspoort en kenteken van de motor laten zien. Als alles klaar is, vraagt hij of hij een foto van de motor mag maken. Ik vertel dat dat geen enkel probleem is. Ik vraag hem of ik ook een foto mag maken als ze bij mijn motor staan, maar dat is geen goed plan. Nadat de foto genomen is, loopt hij naar een groot hek en doet hij de poort naar Iraans grondgebied open. Ik kan de grens over en sta dan zomaar op Iraans grondgebied. Dan moet ik nog een riviertje over, de Aras en daar precies in het midden ligt de officiële grens. Het hekwerk is in verschillende kleuren geverfd, de ene helft de Armeense kleuren, de andere helft de Iraanse kleuren.

Ik ben in Iran, bijzonder. Bij de eerste douanepost zitten 5 militairen in een hokje. Eerst moet ik mijn motor 2 meter verplaatsen en dan pas mag ik naar het loketje komen. Dan paspoort laten zien. Ik word welkom geheten in Iran. Door naar het 2de kantoortje, ongeveer 200 meter verderop. Daar word ik weer welkom geheten. Welcome to Iran met een forse handdruk. Het verloopt allemaal zeer vriendelijk en erg relaxed. Dan vraagt hij naar mijn carnet de passage, dat hele dure carnet wat ik niet heb want het is ook hier aan de grens te verkrijgen. Hij overlegt en gaat met een collega bellen. Hij biedt me een kopje thee aan en ik verwacht dat het wel de goede kant op gaat. Hij komt terug van het bellen en zegt dat ik vandaag geen carnet kan krijgen omdat het een feestdag is, maar morgen om 9.00 uur kan ik het krijgen bij een gebouwtje ongeveer 50 meer verderop. Ik moet dus nu vannacht op het douane terrein blijven. Na even overleggen mag ik mijn tentje opzetten op het terrein om te overnachten. Waar? maakt niets uit maar ik zou het wel in de schaduw zetten zegt de douanebeambte. Daar sta ik dan, op een afgesloten douaneterrein in Iran. Het is inmiddels wel al 2 uur later, dat scheelt alweer.

Ik vind een rustig plekje onder een boom en dan maar alles gereed gemaakt voor de nacht. De beambte die me zo stevig de hand drukte, komt bij me kijken. Hij vraagt of ik nog iets nodig heb. Ik zeg dat ik alles heb behalve een carnet. Dat is geen probleem zegt hij, wordt morgenvroeg geregeld. Om 9.00uur beginnen ze en om 11.00uur kan ik dan door. Dat klinkt hoopvol. Ik vraag aan hem wat zijn functie hier aan de grens is. Hij is een soort van tolk tussen de buitenlanders en de douanebeambten. Ik heb dus de juiste man te pakken die morgen een carnet voor me kan regelen. Hij vraagt ook nog of ik geld wil wisselen.  Ik zeg hem dat dat ligt aan de wisselkoers. Hij geeft voor 100 dollar 4.200.000 rial. Ik wist de koers en dat klopte aardig. Ik krijg me toch een stapel bankbiljetten, lijk wel miljonair. Even verderop is een klein eettentje. Ik haal nog een bord rijst met wat vlees en ga dan maar slapen. Ik ben ik Iran en morgen is er weer een dag.