Hoogste punt

Het is vandaag 30 juni en ik ben nog steeds ontzettend beroerd, maar ja, ik wil wel door. ’s morgens zie ik dat er een Russische motor naast de mijne staat. De motor heeft een behoorlijke schade aan het voertuig en al snel komt de eigenaar erbij. Het is een Russische man met de naam Daniil en hij vertelt in het zeer gebrekkig engels en met handen en voeten dat hij met de motor over de kop is gegaan omdat hij een gat in de weg niet had gezien. Zelf is hij er gelukkig goed vanaf gekomen. Hij vraagt aan mij wat mijn bestemming is voor vandaag. Ik vertel dat ik naar Osh in Kirgizstan wil rijden. Hij is dit ook van plan. We besluiten samen op te rijden.  Het is een behoorlijke rit van ongeveer 425 km over slechte weg met ook nog een grensovergang.

De route gaat flink de hoogte in en we komen op de top van de Pamir Highway wat uiteindelijk 1 van mijn doelen is. De top ligt op 4655 meter hoogte en ligt op de gevaarlijkste en hoogste snelweg van de wereld.

Vanaf hier zit er tussen mij en China alleen nog maar een hek met prikkeldraad. Ik ben eigenlijk nog te ziek om te ervaren dat dit de mijlpaal en het keerpunt van mijn reis is. Rijden naar het hoogste punt van de Parmir Highway tot aan de Chineese grens. Het is heel erg indrukwekkend. Vanaf hier begint mijn terugreis.

Het landschap is weer ontzettend indrukwekkend en het Karakul Lake is adembenemend mooi.

De herder brengt niet iedere avond al zijn schaapjes op het droge, er blijven er zo te zien ook een aantal achter die het niet redden in de droogte.

Ik heb nog steeds heel veel last van mijn darmen en mijn maag en leg dat ook uit aan Daniil mijn Russische reisgenoot. Hij vertelt me dat hij daar wel wat voor heeft en hij geeft me een strip met gele pilletjes. Ik hoop dat het sneller werkt dan de norrit die tot nu toe gegeten heb.  Hij zegt dat ik er twee moet innemen en dan ben ik zo opgeknapt. Ik ben benieuwd. Ik besluit er twee in te nemen en warempel, na een paar uur voel ik me daadwerkelijk een stuk beter.

Daniil weet een motorhotelletje in Osh waar we besluiten nog naar toe te rijden. Het is al later en donker maar hier is niks te vinden.

De grensovergang bij Kirgizstan valt heel erg mee. Het duurt in totaal ongeveer een uur waarbij het wisselen van de douanebeambten is inbegrepen. De opkomende ploeg douanebeambten heeft van alles bij zich om de nacht door te komen; flessen cola, veel wodka en een aantal broden.