Jullie hebben de updates even gemist, maar nu ben ik er weer. Je hoort straks wel waarom.
Het is 27 juni en vandaag rijd ik als het goed is, het tweede stuk van de Parmir Highway. Ik ben benieuwd of mijn motor het houdt en de lekkage niet erger wordt. Eerst maar even getankt om vanavond in Choroeg te kunnen komen. Ik weet niet of er nog veel te tanken valt onderweg, dus alles maar even vol doen. Ook hoogte tabletten en malariapillen geslikt omdat het nu in stijgende lijn gaat.
Gisterenavond lekker gegeten in een plaatselijk restaurant maar dat is me niet goed bekomen.
Na ongeveer 50 kilometer gereden te hebben moet ik erg overgeven en ben ik flink aan de diaree. Het wordt er niet beter van en dus goed ziek vervolg ik mijn weg over het zeer slechte wegdek. De omgeving is geweldig mooi en ik probeer er ook van te genieten.
Ik volg al een tijdje een rivier die naast de weg meeloopt en dat is de grens met Afghanistan. Dit geeft wel een heel apart gevoel. Er zijn veel soldaten op de been die een soort van patrouille langs de rivier lopen.
Ik ben blij dat ik rond 18.00 uur bij een hotelletje aankom. Ik besluit om daar maar een extra dag te blijven omdat rijden, diaree en overgeven tegelijkertijd niet zo’n goede combinatie is. Eerst maar eens wat uitzieken.
