Turkmenistan

De grens met Turkmenistan kent verschillende posten. Je moet ze allemaal gehad hebben wil je het land inkomen. Eerst maar eens proberen Iran uit te komen.

De eerste post begon al gelijk heel lastig. De douanebeambte vroeg naar mijn carnet de passage. Ik gaf dat aan hem maar volgens hem was dit niet het carnet wat hij wilde hebben. Ik vertelde dat dit hetgeen was dat ik volgens de autoriteiten in Norduuz bij binnenkomst aan de grens met Iran, zou moeten hebben en dat ik er toch echt ongeveer $ 450,00 voor betaald heb.  Hij begon driftig in zijn boek te schrijven, vond het uiteindelijk goed en ik mocht door naar de tweede post, ongeveer 2 km verderop.

Daar aangekomen vroeg de man het wachtwoord en de inlogcode van het carnet. Ik vertelde hem vriendelijk dat ik die niet heb omdat ik die nooit gekregen had. De douanebeambte begon te bellen, uiteindelijk met zijn baas denk ik, want die kwam er na 5 minuten bij. Ik moest meelopen naar een ander gebouw. De “baas” had inmiddels plaatsgenomen achter zijn computer en begon driftig te typen nadat hij eerst ongeveer 10 minuten naar mijn paspoort had gestaard.  Een collega kwam aanlopen met 2 kopjes thee en bood er mij eentje van aan. Daar gaan we weer, dacht ik, dit wordt weer een overnachting aan de grens.

Na een tijdje zei de beambte dat ze vanuit Norduuz  gegevens door moesten sturen en dat kon wel even duren.

Na een half uur ben ik nog eens gaan informeren, de beambte die mij te woord had gestaan was weg, maar er zat wel een andere man op zijn plaats.  Ik vertelde mijn verhaal en waarom ik aan het wachten was. Oh zei hij, loop maar even mee dan maak ik een kopie van het carnet, van je paspoort en je kentekenbewijs. Als dat klaar is mag je wat mij betreft door. Dat was een meevaller. Ik moest dan nog wel naar het derde gebouwtje om een stempel in mijn paspoort te laten zetten en dan zou het klaar zijn. Ik was inmiddels al 2 uur bezig, het was 11.30 uur. Ik kon Iran verlaten en de poort ging open, hetzelfde als toen ik Iran inkwam, gewoon fysiek de poort openen en me doorlaten. Ik wilde graag nog een foto maken van mijn vertrek maar dat mocht niet. Kan ik het dus ook niet aan jullie laten zien.

Ik ben nu op Turkmeens grondgebied. Bij de eerste grenspost zitten  5 jonge soldaten van zo’n jaar of 20, behoorlijk streng te kijken. Ik kreeg er bijna de slappe lach van, zo raar zag het er uit. Ik heb ze netjes begroet en ik lachte een beetje, waarna ze wat ontdooiden. Nadat mijn paspoort en kenteken is gecontroleerd, mag ik mijn motor parkeren en meelopen naar een wachtruimte waar verder niemand is. Ik moet op een stoel gaan zitten en de soldaat gaat op de stoel tegenover mij zitten. Er is niks aan de hand zegt de soldaat, het is alleen pauze en ik moet wachten tot de pauze voorbij is. Nou dat doen we dan maar. Door het tijdsverschil is het meteen ook weer een half uur later.

Na een half uurtje zitten vraag ik of ik mag gaan drinken. Ik heb drinken op de motor. Dit mag maar hij loopt wel mee. Na nog ongeveer een kwartier gewacht te hebben, gaat het loketje weer open en moet ik mijn paspoort en lettre of invitation inleveren. De beambte is een minuut of 10 bezig en dan krijg ik een brief waarmee ik naar de kassa moet om $ 77,00 te betalen, waarna het visum in mijn paspoort wordt geplakt. Ik mag door naar het volgende gebouwtje. Het is maar goed dat het bij deze grensovergang hier niet zo druk is. Daar aangekomen moet ik wederom een formulier invullen en natuurlijk ook nog wat betalen. Zo ben ik daarna nog bij vier gebouwtjes geweest. Overal een papiertje invullen en vervolgens wat afrekenen. Ik vraag bij ieder gebouwtje of ik een foto mag maken maar dat is ten strengste verboden.

Bij de laatste grenspost word ik weer vergezeld door een soldaat en word ik voor de zoveelste keer ingeschreven. Dan volgt er nog een controle van de motor. Alles eraf, bagage uitpakken en controle of ik drugs of wapens bij me heb. Ook wordt er streng gekeken of ik een drone bij me heb. Dat is ten strengste verboden. Inmiddels is hier ook de gids aangesloten. Hij staat al vanaf 9.30 uur op mij te wachten.

Gelukkig, alles wordt akkoord bevonden. Ik mag door. Alles moet ik natuurlijk opnieuw inpakken, maar dat lukt al aardig snel. Als ik, samen met de gids wegrijd wordt me nogmaals zeer indringend op het hart gedrukt dat ik de eerste 10 kilometer nergens voor mag stoppen en dat ik nergens foto’s mag maken. Wordt dus een mager fotoverslag. Ik vertrek samen met de gids rond 15.00uur in de middag richting Asjchabad. Wat een beleving om zo van het ene land naar het andere te reizen.

Turkmenistan, ik had er nog nauwelijks ooit van gehoord maar het is een beleving. Het is prachtig, alleen ik kan geen foto’s maken. Volbloed arabische paarden lopen met veulens los tegen de berghellingen en hertjes die zomaar oversteken. Na zo’n 10 – 15 kilometer volgt er weer een grenscontrole en weer alles inleveren, paspoort en kenteken en dan gaat er weer een enorme poort open en ben ik echt in Turkmenistan!

De gids is bij me en 2 uur later kom ik aan in Asjchabad. Ik kijk mijn ogen uit. De gebouwen bestaan uit spierwit marmer met gouden koepel en witte lantaarnpalen. Er loopt een brede 6 baanse weg midden door de stad waar de gids en ik vrijwel alleen op rijden. Er ligt ook geen papiertje op de weg en de grassprietjes staan allemaal dezelfde kant op.  Ik begrijp er niks van, er is niemand te zien op straat en de immense gebouwen, allemaal wit met goud afgewerkt, staan ze leeg?  In het hotel heb ik er nog navraag naar gedaan, evenals bij de gids maar niemand zegt iets, ze trekken alleen hun schouders op.

Wat ook opvalt is dat er meer politieauto’s rijden dan ander verkeer en om de 150 meter staat er een politieagent. Oh ja, er staan ook bushokjes van glas met airco, hoe krijg je het verzonnen. Ik ben in het hotel afgeleverd door de gids. Deze komt morgenochtend terug en dan mag ik een paar dingen bekijken. Ik ben benieuwd wat en of ik foto’s mag maken. Ik ga even  douchen en een iets drinken. Ik heb er dorst van. Na de douche heb ik het maar bij 2 pilsjes voor 17,50 euro gelaten.